Ik ben vanavond in Sittard bij een avond over depressie. Voor gespreksgroepen die binnenkort gaan starten. Wim Venhuis, de projectleider, kan er meer over vertellen. 
Het leuke is dat we laatst iemand gevonden hebben die daar twee monologen over speelt. En die zijn zo karaterestiek dat je denkt: "ze moeten echt een depressie hebben". Daarna gaan we in gesprek met ervaringsdeskundigen; mensen die al andere supportgroepen hier in de regio leiden en die ons veel meer kunnen vertellen over wat het voor hen heeft betekend en opgeleverd. Supportgroepen zijn groepen waarin de deelnemers en de gespreksbegeleiders in het heden of in verleden depressies hebben gehad. Kun je iets zeggen over wat jij denkt dat mensen er aan hebben? Ik denk vooral de uitwisseling van ervaringen. Dingen kunnen vertellen waar je je eigenlijk voor schaamt. Waar je eigenlijk geen begrip voor vindt in je omgeving. Dat kunnen delen, helpt vaak enorm. Er wordt nog driftig na gepraat hier op de achtergrond door allerlei groepjes. Maar ik heb een hele indrukwekkende avond gehad. Met hele persoonlijke verhalen. En wat je ook echt merkt is de kracht  van al die ervaringsdeskundigen. De herkenning en hoe belangrijk herkenning en erkenning is. En het delen van verhalen. Dat dat toch echt heel belangrijk is voor mensen.