(Thomas, Politie:)

THOMAS: Dit is wat ik vaak zie,
dat jongeren gebruikt worden, beïnvloed worden door zo'n ronselaar
om drugs te gaan verkopen.
Dat is een heel groot probleem.
Wat beweegt iemand om dat soort dingen te gaan doen?
Daar moet jij, onder andere bij jeugd, ook kijken wat er thuis speelt.
De ouderbetrokkenheid moet veel hoger worden in mijn wijk,
waardoor ik het project Onwijze Moeders heb gestart.

(Joyce, Onwijze Moeders:)

JOYCE: Dat begon op school, vanuit de ouderkamer,
dat we dan bij elkaar kwamen met alle moeders en de wijkagent.
Elke keer behandelden we dan een ander onderwerp.
De ene keer drugs, de andere keer wapens.
Dus als je die moeders, of vaders, bewust maakt,
dan kan dat vanuit huis ook beter aangepakt worden.
We hebben het over jongeren die nooit een verjaardagscadeautje hebben gehad
en nu dat verjaardagscadeautje zelf kunnen kopen, omdat ze daar geld voor krijgen.
Als moeder denk je vaak: dat doet mijn kind niet.
Dat is moedereigen, denk ik. Dat is ook omdat je het niet wilt.
Vaak zien ouders niet wat er op straat gebeurt.
En waar kan je thuis op letten op het moment dat hij thuiskomt?
Denk aan kleding of een bepaalde manier van praten,
dus echt de straatcultuur: wat zegt hij nou?
Ik denk als je vermoedt dat je kind bij duistere praktijken betrokken is,
dat je eerst met je kind praat.
Er zijn vaak in wijken jongerenorganisaties of plekken waar ze vaak komen,
waar je naartoe kan gaan om daar eens te praten:
weten jullie wat er allemaal gebeurt?
Je probeert het altijd eerst zelf.
Als dat niet lukt, kan je andere familieleden inschakelen,
iemand met wie ze graag praten.
Je kan natuurlijk de wijkagent contacten.
Ik merk als je op een andere manier contact hebt met ouders,
ook al is er bijvoorbeeld geen probleem,
maar er is wel vroegtijdig iets gesignaleerd,
dat het veel prettiger is om dan het gesprek aan te gaan met ouders
en daarin samen te werken wat er speelt en hoe we dat kunnen oplossen.
Ik denk dat iedere moeder wil dat haar kind,
ook al kom je erachter dat ze op het foute pad zitten, niet nog verder afglijdt.
Ik merk dat repressie, zeker onder jongeren, niet altijd de oplossing is.
Ik zit meer te denken aan een preventieve werking.
Ik wil die jongens vooral adviseren: ga het gesprek aan,
vooral ook richting iemand die je vertrouwt.
Is dat een rolmodel, is het een jongerenwerker,
is het een wijkagent waar je heel goed mee kan samenwerken?
Is het misschien eventueel toch je vader of moeder, een oudere broer?
Gebruik die om je verhaal te kunnen vertellen,
en maak je probleem bespreekbaar.